Hallo allemaal, welkom op mijn blog; “Samen, maar toch alleen”. In deze blog neem ik jullie mee in mijn alledaagse leven. Ik schrijf over weekendjes weg met mijn vrouw, cinemabezoeken maar ook over … Wat fijn dat je meeleest!

​

Eerst iets over mezelf. Mijn naam is Edward Hopper. Ik ben geboren in New York op 22 juli in 1882. Mijn ouders, Elizabeth Griffiths Smith en Garret Henry Hopper, hadden een eigen kruidenierszaak in het centrum van New York. Omdat ze vaak in de winkel stonden, brachten mijn zus Marion en ik veel tijd samen door. Samen bedachten we de leukste spelletjes en gingen ook elke dag naar dezelfde school. Als kind hadden mijn zus en ik een goede band en die hebben we gelukkig nu nog. Ondanks dat ik mijn moeder niet veel zag omdat zij vaak in de winkel moest staan, hadden we toch een goede relatie. Later besef ik dat vrouwen een belangrijke rol hebben gespeeld in mijn opvoeding. Mijn artistieke kant heb ik van mijn moeder geërfd. Maar ook mijn vader moedigde mijn carrière binnen de kunsten aan. Ik begon interesse te hebben in tekenen en schilderen toen ik amper tien jaar oud was. Toen was ik al goed maar ik geef toe dat ik nu wel wat beter geworden ben.

​

Na de middelbare school studeerde ik aan The New York School of Art and Design. Hier studeerde ik zes jaar lang. Hier ontdekte ik mijn eigen stijl en blink uit in het realisme. Na mijn studies ging ik aan de slag als grafisch ontwerper van verschillende tijdschriften. Daarnaast maakte ik ook verschillende posters die toen in New York en de omliggende steden werden verspreid en opgehangen.

​

Desondanks ging het niet altijd gemakkelijk. Ik verloor mijn job en vond niet onmiddellijk nieuw en stabiel werk. Dit was een lastige periode voor mij. Ik bleef al die tijd wel aan mijn grote passie werken: schilderen. De redding uit deze donkere periode was mijn vrouw Josephine Nivison. Iedereen noemde haar Jo. Ik kende Jo al voor ik op haar verliefd werd. We trouwden en jaar nadat ik haar voor het eerst zag. Ondanks onze verliefdheid, merkten we al snel dat onze twee karakters heel anders zijn. Als magneten trekken we elkaar aan maar stoten we elkaar ook af. Vandaar de titel van de blog “Samen maar toch alleen.” Iedereen die Jo en mij kennen, weet dat ons huwelijk zijn goede en slechte kanten heeft. Onze verschillende karakters zorgen dan ook vaak voor de nodige conflicten. Toch zou ik haar voor geen geld ter wereld willen missen en blijven we bij elkaar en zien elkaar doodgraag. Elke dag opnieuw.

​

Ik schrijf deze blog om jullie een kijkje te geven in mijn leven. Daar loopt niet alles altijd perfect maar dat is niet erg. Ik toon liever de echte werkelijkheid in plaats van te verbloemen. Ik mijn blogs wil ik jullie graag meenemen in mijn reizen en trips. Ik geef hotspots mee waar ikzelf erg van genoten heb in en rond New York. Veel leesplezier!